Visum is in the pocket!
Blijf op de hoogte en volg Sigrid
24 Mei 2015 | Nederland, Zoetermeer
Zoals de titel van dit verslag al zegt: Ik heb mijn visum ein-de-lijk binnen! Dat pakt niemand mij meer af! Het was echt een enorm gedoe, met bergen formulieren die ik in moest vullen, pasfoto’s (speciaal 5x5 formaat) laten maken in Rotterdam en tot slot moest ik voor de daadwerkelijke aanvraag nog naar het consulaat van Amerika in Amsterdam. Voor de gene die geïnteresseerd zijn in mijn consulaat-avontuur, leest gerust verder! Anderen: tot de volgende keer maar weer, haha!
Op 20 mei was het zo ver! Om 10.30 uur had ik een afspraak op het Museumplein in Amsterdam. Ik was natuurlijk veel te vroeg wakker geworden, omdat ik super zenuwachtig was. Gwenny is meegegaan omdat ik geen elektronische apparaten mee naar binnen mocht nemen, anders moest ik naar Amsterdam zonder telefoon, dat zag ik niet echt zitten.. Met z’n tweeën is natuurlijk leuker dan alleen. Dus daar was ik heel blij mee!
We waren daar ruim op tijd, gelukkig! Van veraf konden wij al zien dat het een Amerikaans consulaat was, de Amerikaanse vlag hing er, er stonden grote hekken om die grote villa en het was zwaar bewaakt met beveiligers en camera’s. Daardoor werd ik nog zenuwachtiger natuurlijk… Ik wist ook niet of ik die beveiliger in het Engels of in het Nederlands aan moest spreken, dus ik bleef nog even voor het gebouw wachten tot het echt bijna 10.30 uur was. Ik had alle formulieren die ik nodig had al uit mijn tas gehaald en alles dat ik niet mee naar binnen mocht nemen, al aan Gwenny gegeven.
Toen ik er klaar voor was, liep ik naar de beveiliger en hij vroeg hoe laat ik mijn afspraak had. Ik antwoordde (in het Engels) en hij zei dat ik met mijn armen wijd moest gaan staan. Hij haalde zo’n metaaldetector langs mijn lichaam en daarna mocht ik mee naar binnen. Ik had ook wat contanten en mijn creditcard in mijn broekzakken gestopt, voor het geval dat ik nog wat moest betalen. Een andere man die binnen achter de balie stond, vroeg om mijn paspoort. Ik gaf het en hij deed het in een mapje met nummer 46. Vervolgens moest ik mijn riem af doen en mijn geld en creditcard in zo’n bak leggen die dan door een scanner ging, net als op Schiphol, bij de douane. Daarna mocht ik door de controle poort lopen. Het was allemaal goed.
Hij gaf de map met mijn paspoort aan mij terug en ik vroeg waar ik nu heen moest. Hij zei dat ik rustig in de wachtkamer moest gaan zitten totdat mijn nummer op het scherm verscheen. Dus ik liep naar de wachtkamer, maar hij floot me terug, omdat mijn creditcard, riem en het geld nog in die bak lag! Ik was zo zenuwachtig dat ik die belangrijke spullen zelfs vergeten was! Maar goed, hij gaf ze terug en ik mocht doorlopen. Voordat ik de wachtkamer in kon, moest ik een hele zware deur door. Die kreeg ik met veel moeite en door er flink aan te gaan hangen open, maar daarvoor had ik mijn paspoort laten vallen! Ik liep lekker te stuntelen, een andere man wees mij erop dat ik mijn paspoort had laten vallen, ik lachte, bedankte hem en liep naar de wachtkamer waar ik een beetje tot rust kon komen.
Nummer 41 stond op het scherm, dus ik moest nog een tijd wachten. Na een kwartier wilde ik mijn telefoon pakken om Gwenny te WhatsAppen om te vertellen dat het langer ging duren, maar dat kon natuurlijk niet, omdat ik mijn telefoon niet mee naar binnen mocht nemen. Op een gegeven moment kwam er 46 op het scherm. Ik mocht naar het loket.
Bij het loket zat een hele saggerijnige (Nederlandse) man. Ik zei vriendelijk ‘Goedemorgen’, maar alles wat hij zei was: “Paspoort, je bevestiging en pasfoto’s”. Nou oke.. Omdat je het zo vrien-de-lijk vraagt! Pff! Door zo’n strenge man werd ik natuurlijk nog zenuwachtiger! Ik wilde de envelop met papieren onder het glas doorschuiven maar toen ik dat deed snauwde hij: “Wil je dat er even uithalen?” Pff! Dacht ik, dat kan best wat vriendelijker..” Uiteindelijk had hij alles wat hij nodig had en moest ik nog ergens tekenen. Daarna moest ik vier vingers van mijn linkerhand op een glazen vingerafdruk plaatje leggen, maar ik kreeg iedere keer rode lampjes. Hij vroeg: “Zijn jouw vingers droog?” Ik antwoordde en moest mijn vingers even afdrogen en het opnieuw proberen. Maar ik hield ze te gebogen op het plaatje, dus kreeg ik weer een snauw dat ik ze plat moest leggen. Uiteindelijk was het gelukt en moest mijn andere hand ook en de beide duimen. Gelukt! Vervolgens zei hij dat ik moest gaan zitten omdat ik dan zo weer geroepen zou worden. Ondertussen had een andere vrouw haar visum niet gekregen en liep zij helemaal overstuur het gebouw uit! Toen werd ik natuurlijk nog zenuwachtiger! Straks krijg ik hem ook niet, dacht ik!
Na vijf minuten, hoorde ik een oproepstem: “Sigrid Joosten, window 3” zeggen. Die man was Amerikaans, dus hij sprak mijn naam op een gekke manier uit. Alle mensen in de wachtzaal zag je gniffelen vanwege mijn achternaam en ik liep met een grote lach op mijn gezicht naar raam 3. Hij begon te vertellen dat ik naar Texas Christian University ga en hij vroeg wat ik daar ga doen. Ik gaf aan dat ik juf wil worden en dat dit voor mijn buitenland minor is, van midden augustus t/m 19 december. En dat ik daarvoor nog op vakantie ga naar New York.
Hij begon een heel vaag verhaal over dat alles in Texas overdreven groot is en hij maakte van die grapjes over Texas. Ook iets over een of andere politiek systeem daar ofzo. Ik vroeg toen wat dat betekende, maar dat moest ik daar zelf maar ontdekken.. Hele vreemde, maar vrolijke man, haha! Na dat hele verhaal, zei hij: “Miss, your Visa is approved”. Dus ik keek hem verbaasd aan… Ik was stil en zei even niks meer.. Was dit alles? Krijg ik dan mijn paspoort terug? Moet ik nu gaan? Wat moet ik doen? Toen zei hij “It wil be sent to you within 20 days, have a nice day”. Okee… Nouja, toen liep ik maar naar de uitgang. Buiten vroeg Gwenny: “En? Heb je hem?” Dus ik zei: “Nee, ze gaan hem opsturen..” Erg vreemd! Ik vertelde hoe het binnen gegaan was en wij concludeerde allebei dat het heel vreemd was. Maar goed, ze doen het blijkbaar al jaren, dus nu maar hopen dat het goed komt. Daarna hebben we nog even door Amsterdam gelopen naar het station en gingen we weer met de trein naar Zoetermeer.
Op 22 mei zat ik op school en heeft de bezorger een briefje in de brievenbus gestopt dat ze het morgen weer zouden komen brengen. Dus de volgende dag had ik mijn wekker vroeg gezet en zat ik al vanaf 9 uur te wachten op mijn pakketje, maar uiteindelijk kwam de bezorger pas om 17.00 uur! 6 uur zitten wachten in mijn pyjama, want ik was bang dat als ik zou gaan douchen, hij dan precies zou komen! Maar goed, uiteindelijk heb ik op 23 mei mijn paspoort, met visum, gekregen en daar ben ik erg blij mee! Weer een stapje dichterbij! Nog maar 67 dagen tot vertrek!!
Op 20 mei was het zo ver! Om 10.30 uur had ik een afspraak op het Museumplein in Amsterdam. Ik was natuurlijk veel te vroeg wakker geworden, omdat ik super zenuwachtig was. Gwenny is meegegaan omdat ik geen elektronische apparaten mee naar binnen mocht nemen, anders moest ik naar Amsterdam zonder telefoon, dat zag ik niet echt zitten.. Met z’n tweeën is natuurlijk leuker dan alleen. Dus daar was ik heel blij mee!
We waren daar ruim op tijd, gelukkig! Van veraf konden wij al zien dat het een Amerikaans consulaat was, de Amerikaanse vlag hing er, er stonden grote hekken om die grote villa en het was zwaar bewaakt met beveiligers en camera’s. Daardoor werd ik nog zenuwachtiger natuurlijk… Ik wist ook niet of ik die beveiliger in het Engels of in het Nederlands aan moest spreken, dus ik bleef nog even voor het gebouw wachten tot het echt bijna 10.30 uur was. Ik had alle formulieren die ik nodig had al uit mijn tas gehaald en alles dat ik niet mee naar binnen mocht nemen, al aan Gwenny gegeven.
Toen ik er klaar voor was, liep ik naar de beveiliger en hij vroeg hoe laat ik mijn afspraak had. Ik antwoordde (in het Engels) en hij zei dat ik met mijn armen wijd moest gaan staan. Hij haalde zo’n metaaldetector langs mijn lichaam en daarna mocht ik mee naar binnen. Ik had ook wat contanten en mijn creditcard in mijn broekzakken gestopt, voor het geval dat ik nog wat moest betalen. Een andere man die binnen achter de balie stond, vroeg om mijn paspoort. Ik gaf het en hij deed het in een mapje met nummer 46. Vervolgens moest ik mijn riem af doen en mijn geld en creditcard in zo’n bak leggen die dan door een scanner ging, net als op Schiphol, bij de douane. Daarna mocht ik door de controle poort lopen. Het was allemaal goed.
Hij gaf de map met mijn paspoort aan mij terug en ik vroeg waar ik nu heen moest. Hij zei dat ik rustig in de wachtkamer moest gaan zitten totdat mijn nummer op het scherm verscheen. Dus ik liep naar de wachtkamer, maar hij floot me terug, omdat mijn creditcard, riem en het geld nog in die bak lag! Ik was zo zenuwachtig dat ik die belangrijke spullen zelfs vergeten was! Maar goed, hij gaf ze terug en ik mocht doorlopen. Voordat ik de wachtkamer in kon, moest ik een hele zware deur door. Die kreeg ik met veel moeite en door er flink aan te gaan hangen open, maar daarvoor had ik mijn paspoort laten vallen! Ik liep lekker te stuntelen, een andere man wees mij erop dat ik mijn paspoort had laten vallen, ik lachte, bedankte hem en liep naar de wachtkamer waar ik een beetje tot rust kon komen.
Nummer 41 stond op het scherm, dus ik moest nog een tijd wachten. Na een kwartier wilde ik mijn telefoon pakken om Gwenny te WhatsAppen om te vertellen dat het langer ging duren, maar dat kon natuurlijk niet, omdat ik mijn telefoon niet mee naar binnen mocht nemen. Op een gegeven moment kwam er 46 op het scherm. Ik mocht naar het loket.
Bij het loket zat een hele saggerijnige (Nederlandse) man. Ik zei vriendelijk ‘Goedemorgen’, maar alles wat hij zei was: “Paspoort, je bevestiging en pasfoto’s”. Nou oke.. Omdat je het zo vrien-de-lijk vraagt! Pff! Door zo’n strenge man werd ik natuurlijk nog zenuwachtiger! Ik wilde de envelop met papieren onder het glas doorschuiven maar toen ik dat deed snauwde hij: “Wil je dat er even uithalen?” Pff! Dacht ik, dat kan best wat vriendelijker..” Uiteindelijk had hij alles wat hij nodig had en moest ik nog ergens tekenen. Daarna moest ik vier vingers van mijn linkerhand op een glazen vingerafdruk plaatje leggen, maar ik kreeg iedere keer rode lampjes. Hij vroeg: “Zijn jouw vingers droog?” Ik antwoordde en moest mijn vingers even afdrogen en het opnieuw proberen. Maar ik hield ze te gebogen op het plaatje, dus kreeg ik weer een snauw dat ik ze plat moest leggen. Uiteindelijk was het gelukt en moest mijn andere hand ook en de beide duimen. Gelukt! Vervolgens zei hij dat ik moest gaan zitten omdat ik dan zo weer geroepen zou worden. Ondertussen had een andere vrouw haar visum niet gekregen en liep zij helemaal overstuur het gebouw uit! Toen werd ik natuurlijk nog zenuwachtiger! Straks krijg ik hem ook niet, dacht ik!
Na vijf minuten, hoorde ik een oproepstem: “Sigrid Joosten, window 3” zeggen. Die man was Amerikaans, dus hij sprak mijn naam op een gekke manier uit. Alle mensen in de wachtzaal zag je gniffelen vanwege mijn achternaam en ik liep met een grote lach op mijn gezicht naar raam 3. Hij begon te vertellen dat ik naar Texas Christian University ga en hij vroeg wat ik daar ga doen. Ik gaf aan dat ik juf wil worden en dat dit voor mijn buitenland minor is, van midden augustus t/m 19 december. En dat ik daarvoor nog op vakantie ga naar New York.
Hij begon een heel vaag verhaal over dat alles in Texas overdreven groot is en hij maakte van die grapjes over Texas. Ook iets over een of andere politiek systeem daar ofzo. Ik vroeg toen wat dat betekende, maar dat moest ik daar zelf maar ontdekken.. Hele vreemde, maar vrolijke man, haha! Na dat hele verhaal, zei hij: “Miss, your Visa is approved”. Dus ik keek hem verbaasd aan… Ik was stil en zei even niks meer.. Was dit alles? Krijg ik dan mijn paspoort terug? Moet ik nu gaan? Wat moet ik doen? Toen zei hij “It wil be sent to you within 20 days, have a nice day”. Okee… Nouja, toen liep ik maar naar de uitgang. Buiten vroeg Gwenny: “En? Heb je hem?” Dus ik zei: “Nee, ze gaan hem opsturen..” Erg vreemd! Ik vertelde hoe het binnen gegaan was en wij concludeerde allebei dat het heel vreemd was. Maar goed, ze doen het blijkbaar al jaren, dus nu maar hopen dat het goed komt. Daarna hebben we nog even door Amsterdam gelopen naar het station en gingen we weer met de trein naar Zoetermeer.
Op 22 mei zat ik op school en heeft de bezorger een briefje in de brievenbus gestopt dat ze het morgen weer zouden komen brengen. Dus de volgende dag had ik mijn wekker vroeg gezet en zat ik al vanaf 9 uur te wachten op mijn pakketje, maar uiteindelijk kwam de bezorger pas om 17.00 uur! 6 uur zitten wachten in mijn pyjama, want ik was bang dat als ik zou gaan douchen, hij dan precies zou komen! Maar goed, uiteindelijk heb ik op 23 mei mijn paspoort, met visum, gekregen en daar ben ik erg blij mee! Weer een stapje dichterbij! Nog maar 67 dagen tot vertrek!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
